حدود یک ماه است که این صفحه راه اندازی شده و در این مدت 121 نفر از هندوستان به اینجا مراجعه کرده اند. دلیلی که این افراد به اینجا سر زده اند به نوعی با مساله پناهندگی ارتباط پیدا میکند. جای خوشحالی است که این صفحه با تمام کاستی هایی که دارد حداقل باعث شده افرادی که در جستجوی اطلاعات پناهندگی در هندوستان هستند را تا حدی راهنمایی کند چرا که تا جایی که من در مدت این دوسالی که در هند بودم در google جستجو کرده ام صفحه خاصی برای پناهندگان ایرانی که در هند هستند نبود و یا اطلاعاتی در همین سطح.
اما مساله ای که انسان را ناراحت میکند عدم احساس مسولیت ما ابرانیها در قبال همنوعان خودمان مخصوصا پناهندگان هست. دوستان عزیزی که به ابنجا سر میزنند به نوعی موضوع پناهندگی را جستجو کرده که به اینجا هدایت شده اند و هر انسانی در این راه تجربیاتی خاص خود را داراست که با کمی وقت گذاشتن و بیان آنها میتواند دیگران را راهنمایی کرده و حتی امیدی به دیگران بدهد. اما متاسفانه ما ایرانیها فقط و فقط به فکر خود هستیم و دیگران اهمبت چندانی برایمان ندارند خصوصا از به اشتراک گزاردن تجربیاتمان ابا داریم چرا که این طرز فکر را داریم " من پوستم کنده شده تا این اطلاعات و تجربیات را کسب کرده ام چرا به این راحتی به دیگران بگویم"
تعداد پناهندگان ایرانی در اینجا بطور دقیق مشخص نیست . اماهمین افراد جدای از دلیل پناهندگیشان با ایجاد ارتباط با یکدیگر میتوانند مشکلات خودشان را بهتر به گوش UNHCR برسانند. حتی امکان رسانه ای کردن آن هم در اینجا وجود دارد چرا که در هندوستان اگر هیچ چیز وجود نداشته باشد آزادی بیان وجود دارد.
ما همه پناهنده هستیم و در این راه فقط خودمان هستیم که میتوانیم به یکدیگر یاری برسانیم . امیدوارم این گله گذاری تلنگری به همه ما باشد و در زندگیمان کمی به همنوعانمان هم فکر کنیم.
همیشه امیدوار باشید.
اما مساله ای که انسان را ناراحت میکند عدم احساس مسولیت ما ابرانیها در قبال همنوعان خودمان مخصوصا پناهندگان هست. دوستان عزیزی که به ابنجا سر میزنند به نوعی موضوع پناهندگی را جستجو کرده که به اینجا هدایت شده اند و هر انسانی در این راه تجربیاتی خاص خود را داراست که با کمی وقت گذاشتن و بیان آنها میتواند دیگران را راهنمایی کرده و حتی امیدی به دیگران بدهد. اما متاسفانه ما ایرانیها فقط و فقط به فکر خود هستیم و دیگران اهمبت چندانی برایمان ندارند خصوصا از به اشتراک گزاردن تجربیاتمان ابا داریم چرا که این طرز فکر را داریم " من پوستم کنده شده تا این اطلاعات و تجربیات را کسب کرده ام چرا به این راحتی به دیگران بگویم"
تعداد پناهندگان ایرانی در اینجا بطور دقیق مشخص نیست . اماهمین افراد جدای از دلیل پناهندگیشان با ایجاد ارتباط با یکدیگر میتوانند مشکلات خودشان را بهتر به گوش UNHCR برسانند. حتی امکان رسانه ای کردن آن هم در اینجا وجود دارد چرا که در هندوستان اگر هیچ چیز وجود نداشته باشد آزادی بیان وجود دارد.
ما همه پناهنده هستیم و در این راه فقط خودمان هستیم که میتوانیم به یکدیگر یاری برسانیم . امیدوارم این گله گذاری تلنگری به همه ما باشد و در زندگیمان کمی به همنوعانمان هم فکر کنیم.
همیشه امیدوار باشید.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر