در آستانه روز جهانی پناهندگان، روند رو به خشونت دفتر کمیساریای عالی پناهندگان دهلی برای پایان تحصن ایرانیان و افغان ه

یه نقل از صفحه کمپین دفتع از حقوق پناهندگی در هند

برای مشاهده تصاویر به لینک زیر مراجعه کنید

در آستانه روز جهانی پناهندگان، روند رو به خشونت دفتر کمیساریای عالی پناهندگان دهلی برای پایان تحصن ایرانیان و افغان ه

دوشنبه 17 جون 2013 در پانزدهمین روز تحصن پناهجویان ایران و افغان در مقابل دفتر کمیساریای عالی پناهندگان در دهلی , با شعار ” حقوق پناهندگی , حقوق بشر است ” ؛ با دخالت پلیس همراه شد .

پس از گذشت 15 روز از تحصن , مسوولان کمیساریای عالی پناهندگان در دهلی , به جای پاسخگویی به خواسته پناهجویان برای مذاکره ؛ با کمک پلیس به بازداشت و متفرق کردن پناهندگان پرداختند .
گفتنی است در آستانه روز جهانی پناهندگان , تلاش دفتر کمیساریای عالی برای پایان این تحصن , به سمت خشونت می رود .


در دخالت امروز پلیس گریه ناشی از وحشت کودکان , بی هوشی ناشی از ترس چند نفر از زنان , و حمله پلیس به خبرنگار ایرانی و نهایتا دستگیری دو ساعته  5 ایرانی حاضر در این تحصن , جلب توجه کرده و موجب تاسف رهگذران محلی شده بود 

For joining India to International Refugee Convention

http://act.amnesty.org.in/iranianactivistinexile/for_joining_india_to_international_refugee_convention

   Please Share this 

For joining India to International Refugee Convention

POSTED BY VANDAD OLADIAZIMI 45AC ON MAY 04, 2013 ·

Antonio Guterres, United Nations High Commissioner for Refugees says India has opened its doors for refugees and asylum seekers. While praising refugee policies of India, he believes that this country has set an example for other countries and invites them to emulate. The former Prime Minister of Portugal who was in India recently to attend the fourth round of open-ended bilateral consultations in New Delhi and deliberated on the current policies and activities of UNHCR in several regions of the world as well as on South Asia-specific situations, said in an interview with “Hindu” website: India with its history, culture, traditions, is today an example of generosity in the way it has opened its borders to all people who have come looking for safety and sanctuary. Without mentioning Iranian presence in India; Mr. Antonio Guterres speaks about Tibetans, Afghans and Myanmarese refugees in India and in praise of opening its borders policy for everyone he states: “India has a generous approach in relationship to all people and a proof of that is the granting of long term visas and work permits to refugees.” He states: “We consider India a more reliable partner in the world to guarantee that people who need help will find a place. And more importantly at a time when there are so many closed borders in the world, and many people have been refused protection, India has been generous.” Read the whole interview of Mr. Antonio Guterres here. In this regard, we the forgotten people in the biggest democracy of the world, informing the United Nations High Commissioner: Mr. President, Have you ever heard the name of Jahangir Eslah, Iranian refugee who passed away on World Refugee Day due to failure and indifference of UN? We are suggesting reading the tragic story of this Iranian refugee from here, Mr. President, This tragic story had happened on 2007 and you may say after that no such incidents ever happened. We, the Iranian refugee of India, are requesting you to investigate whether after that tragic date, refugees haven’t got any severe sickness or whether medical services of UN have got any better? Till date, after so many years, refugees of India have critical problems regarding their initial medical services. Mr. President, Do you know the country you are introduced as an example for refuge issues, has not signed the international refugee conventions till date and there is no united behavioral approach towards all refugees? India has not signed the 1951 and 1967 Refugee Convention; Government of India does not even legally recognize the UN High Commissioner for Refugees (UNHCR) office as a non-governmental organization. In fact, this office does not officially exist in India. Refugees in India, under the India foreigners’ act 1946 are considered foreigners. In this Act, there is no clear prediction for the residence of refugees, or a distinction between a resident foreigner and a refugee. Consequently, refugees who do not have valid identification or residential document are subject to heavy penalties, including being returned to the country of origin. Therefore Iranian refugees, who are unable to renew their identification passport in Iranian consular office or embassy, are in a high-risk situation in terms of residential status. Recently, the Office of UN High Commissioner for Refugees (UNHCR) reported that he is trying to obtain legal residence facilities for refugees in India, but these facilities will aim those who possess at least a valid identification or passport. In regards to Afghan refugees, due to the close relationship between their country and India, they get special means of support, the Afghanistan consular office in India, issues the passport for the Afghan refugee. This does not apply for the Iranian refugees who mostly possess an expired visa or passport and cannot reissue their passports at Iranian embassy; as a result they will be at risk of being returned to their home country. It seems that India has different approaches regarding its agreements with international organizations and does not include Iranian refugees in these facilities. Even this kind of behavior of India regarding inhabitancy facility giving to refugees has mentioned in lawyer’s Committee of Human Rights. Also, it has been so many years since UNHCR office in India claims that they are trying to get permanent legal residence for refugees in India but unfortunately, there is still no news. Wandering and loss of Identity of Iranian refugees in India Government of India has appointed some privileges for non-Iranian refugees like Burmese and Afghans and according to these privileges, they can work and apply for legal residency. Tibetan refugees also are supported by exiled government of Tibet. Other refugees left their own countries out of social and regional problems, so their embassies would support them legally by renew their visas and giving them identification papers, therefore they can submit their visas to Police of India to renew their visas and live in India with ease of mind. But the only refugees who had to leave their country because of political and social activities are Iranians. Iranian refugees unlike other refugees would not get the support of their embassies in India and are deprived of having valid passports. They are even in danger of getting attacked and harassed by Iran embassy in India and that is why they are the most vulnerable stratum of refugees in India. While, UNHCR, would not give any convincing answer on resettlement, having no passport would make these refugees to lose career opportunities in India and even abroad. Iranian refugees are the main victims of India’s non accession to convention 1951 and clear violation of article 27 in regard of right to have identity verifications and article 28 on have the right to travel and use of travel documents caused critical and deplorable problems for Iranian refugees and led to waste of good career opportunities for them in universal competitions. Moreover, heavy sanctions against Islamic Republic of Iran, banned any possible financial aids from refugees families or friends. Iranian refugees are extreme minorities. Government of India does not care much about them. Moreover, India has strong political affair with Iran. And Iran and Islamic extremists groups are having great and powerful influence in India. Government of Iran under the cover of humanity aids for Muslim refugees of other countries, tries to motive them to harden the situation even more for Iranian refugees. While, security and safety issues are the most concern of Iranian refugees in India, the only possibility of getting legal support in India would be by a center named SLIC which is working under the supervision of UN and help of Lawyers Committee of Human Rights. But since the UNHCR in India is not officially approved by Government of India, the legal maneuver of these lawyers would limit a lot usually to the title of translator. Several cases of assault and beat of Iranian refugees by anonymous people are still remained without any answer. Mr. President, We, the Iranian refugees in India, are gratitude to Government and people of India, but being in Democrat country of India, do not mean we are free. Not only, we, the Iranian refugees in India are not safe from suppression and terrorist acts of government of Iran in here but also we are deprived from basic amenities of life. Not only, we, the Iranian refugees in India have no financial support from government of India, but also, we are deprived from any work permit in this country, and this is makes us deprived from minimum living rights and led to violation of human dignity in our small community in India. We are requesting for once, you Sir and government of India listen to our problems and do something immediate regarding our small community’s’ suffers and problems. With respect, http://wp.me/p3jadq-2m

جلسه ملاقات عمومی رییس کمیساریای عالی پناهندگان در دهلی نو با پناهندگان

بر طبق اطلاعت رسیده از دهلی نو قرار است در روز 18 آوریل 2013 ساعت 10:30 جلسه عمومی(open house meeting) ملاقات پناهندگان در دهلی نو بر گزار شود

Add. : Laj path nagar

April 18  2013

10:30am

تبعید گاهی به نام هندوستان

در این مدت بارها به فکرم رسید که این موارد را بنویسم اما صبر کردم شاید دولت هند و یا کمیساریای عالی پناهندگان مستقر در دهلی راهکاری برای پناهندهگان ایرانی پیداکنند. اما متاسفانه هیچ اقدامی در بهبود شرایط پناهندگان انجام نگرفته و بر طبق اطلاعاتی که به سختی از منابع پلیس و کمیساریای عالی پناهندگان بدست آمده قرار نیست اقدام خاصی انجام شود.

شرح مختصری از وضعیت کمیساری عالی پناهندگان در دهلی نو

بر طبق آماری که خود سازمان در سایت کمیساریای عالی پناهندگان اعلام کرده است در تاریخ فعالیت این دفتر در دهلی در حدود 118 هزار نفر کارت پناهندگی گرفته اند و فقط یک نفر مجبور به ترک خاک هندوستان شده است( اصطلاحا ریجکت شده است) حال نگاه دقیقتری به این مورد می اندازیم:

زمانی که یک شخص در دهلی نو اقدام به درخواست پناهجویی مینماید، کارمندان کمیساریای عالی پناهندگان با رفتاری بسیار مودبانه اورا راهنمایی کرده و برای شخص وقت ثبت نام تعیین میکنند که معمولا هم زیاد طولانی نیست و بین یک یا دو ماه طول میکشد. در روز ثبت نام که معمولا در دفتری غیر از دفتر اصلی سازمان این اقدام انجام میگیرد با کمال ادب و خوشرویی به کار شما رسیدگی شده و پس از ثبت مدارک شما برای شما وقت اصلی مصاحبه تعیین میگردد که باز هم بر اساس اطلاعاتی که از پناهندگان بدست آمده این زمان بسیار سریع بوده و بین یک یا دو ماه از روز مصاحبه فاصله دارد.

در روز مصاحبه که معمولا در دفتر اصلی سازمان انجام میگردد کارمندان کمیساریای با کمال احترام با شما صحبت نموده و مصاحبه را انجام میدهند.

پس از مصاحبه از شما درخواست می شود که منتظر باشید تا از طریق پست نتیجه به شما اعلام گردد، و این زمانی است که شبهه های زیادی را نسبت به عملکرد کمیساریای عالی پناهندگان در هند بر میانگیزد.

در صورت قبول شدن شما در مصاحبه کمیساریای عالی پناهندگان در کمتر از یک ماه برای شما کارت صادر میکند. طبق اطلاعاتی که از دوستان پناهنده ایرانی بدست آمد تقریبا تمام کسانی که کارت آبی پناهندگی را دریافت کرده اند ، کارتشان در فاصله بسیار کمی بعد از مصاحبه صادر گردیده است. شاید شما فکر کنید که این نکته مثبتی است اما اگر تا انتهای این نوشته را با صبر و دقت بخوانید خواهید فهمید که داشتن و نداشتن این کارت در وضعیت شما در هندوستان تفاوتی ندارد.

در صورت اقناع نشدن کارمند مصاحبه گر پرونده شما به یک حالت تعلیق درآمده و هر زمان هم که با سازمان تماس بگیرید به شما در کمال ادب اعلام میگردد که پرونده شما در نوبت قرار گرفته است ،وقت بعدی مصاحبه از طریق پست به شما اعلام میگردد.( کمترین زمان رسیدن نامه از دهلی نو به شهر پونا که اکثر پناهجویان و پناهندگان ایرانی در آنجا مستقر هستند یک ماه است و زمانی نامه به دست شما میرسد که یا از وقت مصاحبه شما گذشته است و یا اینکه دو یا سه روز مانده به آن. اکثر پناهجویان دارای مشکلات مالی هستند و توان پرداخت هزینه بلیط هواپیما تا دهلی که حدود 200 دلار رفت و برگشت میشود را ندارند و با قطار سفر میکنند. اما بدست آوردن بلیط قطار در هند زمانی امکان پذیر است که شما حد اقل یک ماه و نیم قبل بلیط خود را رزرو کنید.)معمولا افرادی که به این سرنوشت دچار میشوند پس از سالها بلاتکلیفی یا بصورت غیر قانونی در هند میمانند و یا اینکه از راه قاچاق به ایران یا کشورهای دیگر بر میگردند.

پس از آنکه از طریق پست به شما اعلام گردید که در مصاحبه قبول شدید و برای دریافت کارت به دفتر سازمان مراجعه کنید، شما بیخبر از همه جا خوشحال به دهلی رفته و کارت خود را دریافت میکنید. اولین سوالی که بعد از دریافت کارت از کارمند مربوطه خواهید پرسید این است که زمان بعدی ادامه کار من کی خواهد بود و در اینجاست که جواب بسیار سرد و خشک کارمند مربوطه همانند پتک بر سر شما فرود می آید." زمان بعدی وجود ندارد به علت تعداد زیاد پناهندگان در هندوستان دفتر کمیساریای عالی پناهندگان فقط آندسته از افرادی را برای اقامت مجدد فرا میخواند که در اینجا جانشان درخطر باشد. به شهر خود برگردید و به زندگیتان ادامه دهید."

در اینجا است که تمام وجود شما خورد شده و میفهمید که بزرگترین اشتباه زندگی خود را انجام داده اید که به هندوستان آمده و تقاضای پناهندگی کرده اید.

شرح مختصری از وضعیت پلیس اتباع امور خارجه در هندوستان

پلیس اتباع امور خارجه در هندوستان اصطلاحا FRO نامیده میشود که مخفف کلمه دفتر ثبت نام افراد خارجی میباشد. زمانی که شما به هندوستان می آید اگر قرار باشد که بیشتر از 180 روز در اینجا بمانید میبایستی که ویزای خود را در این دفتر ثبت کرده و از پلیس برگه اجازه اقامت بگیرید که اصطلاحا با RP  مفروف است.

برای گرفتن این برگه شما نیاز به مدارکی از جمله قرارداد محل زندگی، فرم C  که توسط صاحبخانه از پلیس برای شما گرفته میشود، برگه تاییدیه پلیس محلی دارید. جهت گرفتن این مدارک شما نیاز به پاسپورت و ویزای معتبر دارید.

حال ببینید وضعیت یک پناهنده را با توجه به توضیحات بالا چگونه خواهد بود. یک پناهنده دارای هیچگونه ویزایی نیست. در بیشتر موارد اعتبار گذرنامه پناهندگان به اتمام رسیده است . پلیس اتباع امور خارجه کارت آبی پناهندگی را به عنوان یک مدرک شناسایی معمولا قبول ندارد و در هنگام مراجعه افراد خارجی از آنها درخواست گذرنامه میکند. با این شرایط که حتی پلیس کارت پناهندگی را قبول ندارد چگونه افراد عادی هندی که در بیشتر موارد سواد انگلیسی هم ندارند چگونه این کارت را به عنوان کارت شناسایی از یک پناهنده قبول کنند و به او جایی اجاره دهند. البته چون هندوستان کشوری است که با پرداخت رشوه خیلی کارها را میتوان انجام داد پناهندگان ایرانی با پرداخت رشوه توانسته اند برای خود سرپناهی اجاره کنند.

با توجه به موارد بالا و اینکه دولت هندوستان هیچ کدام از کنوانسیون های حمایت از پناهندگان را امضا نکرده است و کشور هند بصورت ایالتی اداره میشود و هر ایالت قوانین خاص خود را دارد وضعیت پناهندگان در هندوستان بالاخص پناهندگان ایرانی چه وضعیت بغرنج و غیر قابل تحملی میباشد. البته دولت هندوستان بنا به مسایل سیاسی در منطقه امتیازات خاصی را جهت بعضی از پناهندگان داراست. بطور مثال پناهندگان تبتی و نپالی بعلت همسایه بودن با هندوستان و اقامت دالایلاما در هندوستان، دولت هندوستان با مهر کردن پاسپورت آنها برای آنها اجازه اقامت و کار را صادر میکند. در مواردی این پناهندگان حتی به کشور مبدا بازگشته و پس از دیدار با خانوادهایشان دوباره به هند بازمیگردند. درمورد پناهندگان افغانی و بنگلادشی هم پس از گذشت 5 تا 6 سال احتمال اعطای شهروندی هندوستان را دارند.

مساله بسیار مهمی که پناهندگان ایرانی با آن مواجه هستند مساله امنیت جانی آنهاست. دردنیا هندوستان به عنوان بزرگترین کشور دموکراسی مطرح میشود حال آنکه این یک بزرگنمایی بیش نیست. در هندوستان با پرداخت پول شما توانایی انجام هر کاری را دارید. بطور مثال با پرداخت مبلغی درحدود 300 دلار میتوانید انسانی را به قتل برسانید. برای درک این موضوع به گزارشهایی که درمورد تجمعات ضد فساد در هندوستان در دوسال اخیر شکل گرفته است میتوانید مراجعه کنید.در هندوستان بستگی به این که چقدر توانایی پرداخت رشوه دارید قدرت شما هم مشخص میشود. حال وضعیت پناهجویان ایرانی را در هندوستان جایی که انجمن اسلامی و دفتر خامنه ای شعبه رسمی داشته و خود سفارت ایران هم در اینجا با پرداخت رشوه به پلیس در خیلی موارد برای ایرانیان دانشجو مشکل ایجاد کرده است را دریابید.

با توجه به توضیحات بالا یک پناهنده که نه دارای گذرنامه هست و نه اجازه اقامت قانونی از پلیس، و فاسد بودن پلیس و سیستم اداری اینجا در چه وضعیت خطرناکی بسر میبرد.

پناهندگان ایرانی در هندوستان تقریبا سه گروه را تشکیل میدهند. گروهی که بیشترین تعداد را داراست کسانی هستند که دارای مشکل سیاسی بوده و از ایران خارج شده اند. گروه دوم اقلیتهای مذهبی و در آخر تعداد معدودی از دگرباشان میباشد. بر اساس اطلاعاتی که از طریق خود پناهنده های ایرانی جمع آوری شده بیشترین تعداد پناهنده ها که دارای کارت پناهندگی از کمیساریای عالی پناهندگان هستند که تعدادی کمتر از 100 نفر هستند در پونا ساکنند. عده ای در حدود کمتر ازحدود 50 نفر هم در شهر دهلی نو ساکن بوده و مابقی در شهرهای دیگر هند پراکنده هستند. در کل تعداد پناهندگان ایرانی کمتر از 200 نفر تخمین زده میشود.

باتوجه به شرایط پلیس هندوستان و اینکه از نظر دولت هند پناهندگان ایرانی هیچ حق و حقوقی ندارند میتوان به خطرناک بودن شرایط زندگی آنها پی برد. با پرداخت کمی رشوه به پلیس هندوستان دولت ایران میتواند تمامی اطلاعات شخصی و خانوادگی آنها را بدست آورده و حتی با کمک پلیس شخص را دستگیر و از هند خارج کند.

مساله بعدی که پناهندگان ایرانی با آن مواجه هستند چگونگی امرار معاش آنها میباشد. جهت پیدا کردن کار در هندوستان شما به عنوان یک خارجی اولا بایستی دارای ویزای کار باشید و سپس از پلیس برگه اجازه کاررا دریافت کنید. برای یک پناهنده پیدا کردن کار عملا با نداشتن این اجازه نامه ها غیر ممکن میباشد. حتی اگر شما بخواهید بصورت غیر قانونی و با پرداخت رشوه به پلیس کارهای نظیر کار در رستوران را انجام دهید برای شما اقتصادی نخواهد بود. در هندوستان به علت نیروی فراوان و ارزان جهت کار حقوق پرداختی برای یک کارگر در بهترین شرایط مبلغی درحدود 100 دلاردر ماه خواهد بود و شما حداقال ماهی 50 دلار بایستی به پلیس رشوه دهید تا برایتان مشکلی ایجاد نکند.

با توجه به توضیحات بیان شده شما به عنوان یک پناهنده ایرانی در هندوستان نه اجازه اقامت، نه اجازه کار، نه اجازه تحصیل و حتی کارت شناسایی هم ندارید . عملا به این معناست که شما اصلا حضور خارجی ندارید و هیچ کس در قبال جان شما مسئول نمی باشد.

سیاست عجیب دفتر کمیساریای عالی پناهندگان در مقابل این مسایل باعث میشود که یک پناهنده موارد ذیل را برداشت کند:

1-      مسوولین کمیساریای عالی پناهندگان انتظار دارند که ایرانیان پناهنده همانند زاغه نشینان هندی با چند تکه چوب و حلبی برای خود سرپناهی ایجاد کرده و با گدایی کردن از مردم شکم خودرا سیر کنند.

2-      با توجه به تعداد کم پناهندگان ایرانی که یا سیاسی هستند و یا اعضا گروههای اقلیت ، و اینکه بر خلاف اکثر پناهندگان دیگر کشورها در هند که اکثرا پناهندگان جنگی و معیشتی هستند، و دفتر کمیساریای برای اسکان مجدد پناهندگان دیگر کشورها در حالی که خطری جان آنها را تهدید نمی کند برنامه دارد ولی برای ایرانیان همیشه این جواب را میدهند که جان شما در خطر نیست درصورتی که با حضور قدرتمند دولت ایران در هندوستان هرزمان امکان به مخاطره افتادن جان پناهندگان ایرانی هست این نتیجه برداشت میشود که شاید دولت ایران در این دفتر هم نماینده ای دارد که از اسکان مجدد ایرانیان جلوگیری به عمل می آورد.

3-      با توجه به پرداخت ماهانه 100 دلار با ازای هر پناهنده به دولت هند و اقرار خود نماینده سازمان که چیزی بیش از 22 هزار پناهنده در هندوستان ساکن هستند این شبهه ایجاد میشود که مساله ، مساله پول هنگفتی است که سالانه به جیب دولت هند میرود و کمیساریای عالی پناهندگان در دهلی هم شریک جرم فساد مالی هندوستان است.

حال با تمام این موارد بازهم میخواهید در هندوستان پناهنده شوید؟!!

درخواست ملاقات حضوری ایرانیان با رییس سازمان آنچر

بر اساس اطلاعاتی که بدست آمد دوستان ایرانی مقیم در دهلی نو درخواست ملاقات با رییس سازمان را داشته اند تا در این دیدار مشکلات ایرانیان پناهنده در هندوستان مطرح شده و راهکارهایی برای آن پیدا شود. البته تا زمان نوشتن این مطلب رییس سازمان آنچر هنوز زمان مشخصی را اعلام نکرده است. دوستان پناهنده با ارسال مشکلات خود بطور مستقیم و یا ارسال آن در این وبلاگ میتوانند درکمک به جمع آوری اطلاعات و ارایه ان به سازمان کمک رسانند. شاید در دیدگاه مسولین آنچر تغییری نسبت به وضعیت ایرانیان ایجاد شود.

قرار بر این است که وقت ملاقات در روز دوشتبه یکم آوریل مشحص شود.

وقت ملاقات در روز جمعه 5 آوریل مشخص شد. دوستان سعی کنند مطالب خود را هرچه سریعتر به آدرس ذیل ارسال کنند. برای پیدا کردن راه حل نیاز به همکاری همگی میباشد

Email: iiranianrefugees@yahoo.com